Op de eerste zondag van oktober besteedt de kerk speciaal aandacht aan haar verhouding met Israël. Waarom doen we dat?

We zeggen hiermee dat we als christenen uit Israël zijn voortgekomen. Jezus is een Jood. Het Nieuwe Testament is een Joods boek, waarin Lucas de enige heidense (= niet-Joodse) auteur is. Het is van wezenlijk belang dat we, om onszelf beter te begrijpen, onze wortels leren kennen. Dat betekent dus: met Israël spreken. Wij willen naar hen luisteren, van hen leren. Dus niet, zoals zoveel gebeurd is, Israël bijna ‘belagen’ met onze visie op Gods handelen in deze wereld en daarbij steeds weer proberen om de Joden te bekeren tot het geloof in Jezus. Want daar gaat het nu net niet om! Natuurlijk zijn wij ervan overtuigd dat we Jezus willen volgen. Dat behoren wij ook te doen. Maar hebben we er al eens bij stil gestaan dat Hij steeds diep verbonden was met zijn volk en dat Hij hen nergens toe dwong?

Voor de Jood uit zich het volgen van God in de gewone, praktische dingen van elke dag. Zo heeft Jezus ook geleefd; daar heeft Hij ook in zijn verkondiging op gewezen. Daarom wijst de Israëlzondag ons mede op het feit dat, als we Jezus werkelijk willen volgen, we willen proberen zoals Hij te leven in een directe afhankelijkheid van de Eeuwige. Dan zou het wel eens zo kunnen zijn, dat we wat minder nadenken over alles, maar des te meer leven uit het geschenk van Zijn liefde!

Veel mensen volgen leerhuizen waar in de Joodse geest de Schriften gelezen worden. Daarbij ontdekken we soms grootse vergezichten. Maar we verstaan boven alles dat we als christenen niet zo krampachtig met “de waarheid” moeten omgaan. Gods werkelijkheid overstijgt ons menselijk bevattingsvermogen. Als we dat beseffen, worden we bescheiden. De rabbijnen leren dat een tekst zeventig uitleggingen heeft. Het symbolische getal zeven, en alle veelvouden daarvan, betekent: volheid, totaliteit. Met andere woorden: alleen samen kunnen we de Bijbel verstaan. Het is niet òf die mening òf die, maar èn die èn die opvatting. Als we zo met elkaar omgaan, leren we van elkaar, in plaats van elkaar te bestrijden. Als de Israëlzondag echt beleefd wordt, zal de band met het Joodse volk en het nadenken over onze wortels vanzelf ertoe voeren dat we steeds meer daarmee rekenen in ons omgaan met de Bijbel. En dat is zegenrijk.


Willem S. Duvekot


gepubliceerd 1993